Anoniem

Ik ben op de basisschool vanaf groep 7 gepest, omdat ik een verlegen meisje was/ben en al heel veel mee had gemaakt, en zit nu in de 3e. Mijn hondje is mijn alles, en daar gaat het heel slecht mee. Hij is er altijd voor me als ik me rot voel of even een knuffel nodig heb.

Toen ik naar de middelbare ging dacht ik dat alles op zou houden, maar het werd steeds erger. Ik durfde door het pesten in de 1e niet meer naar school. Voor mijn moeder en zus was dit niet meer om aan te zien. Omdat ik door de stress ziek werd en veel thuis was, was ik ‘ het meisje dat er nooit was’. School wist van alles af, maar deed niks. Ik kreeg van mijn mentor te horen dat hij ‘geen therapeut was’. Toen moest ik bij de ggd komen voor ‘ziekte verzuim’. Gelukkig geen problemen mee gehad want school zat fout.

In de 2e dacht ik dat alles beter werd, omdat iedereen ouder word. Zat dus in een nieuwe klas. Daar begon het van vooraf aan. Niet gekozen worden bij gym, van anderen moeten horen dat ze je niet mogen, en het voor een vriendin op willen nemen ook door pesten en zelf de dupe worden. Stond ik dan met mn goede bedoelingen. Cyberpesten, scheldwoorden op je kluisje gekrast, ten einde raad zijn, gesprekken op school en een vertrouwensleraar. Zouden vanalles voor me gaan betekenen. Blablabla. Niks van gemerkt/geholpen. Ook al 2 keer op het punt gestaan om naar een andere school te gaan. Maar gunde ze niet dat ze mij zouden wegpesten.  Wat was ik blij dat dat jaar voorbij was.

3e jaar. Nieuwe klas en veel mensen die ik ken. Was superblij toen ik erachter kwam bij wie ik in de klas zat. Veel normale, aardige mensen. Gelukkig niet teveel jongens in de klas. Tot een paar weken geleden. Pestkoppen die bij me in de 1e zaten begonnen met schelden, uitlachen en voor gek zetten. Mijn mentor was die week ziek, dus kon nergens heen. 1 week thuis gebleven en toen stappen ondernomen. Die zijn nu opgehouden. Heb voor me zelf een standpunt bereikt dat ik bij het eerst volgende een stap verder ga en de krant/klachtencomissie raadplegen. Ik ben een sterke meid, maar te verlegen om voor mezelf op te komen. Merk ook dat ik, buiten school om, een hele klap heb gehad en heel onzeker ben en naar binnen gekeerd. Hoop dat dit later weggaat.

Vond het fijn me verhaal te kunnen doen. 1 tip; laat nooit een pestkop zijn gang gaan, onderneem altijd stappen. Ga naar je ouders, een mentor, leraar, directeur of iemand die je kan helpen, maar hou het niet voor je. Zo weten mensen ervan en sta je sterk voor het geval de pesters gaan ontkennen.

 

Erin

Mijn verhaal is minder heftig dan wat ik tot nu toe op de site gelezen heb, maar ik wil bij deze toch graag mijn verhaal kwijt. Voor school moest ik een Persoonlijk Ontwikkel Plan (POP) maken en daarin moesten allemaal persoonlijke dingen, waaronder je levensgeschiedenis. Hoewel ik er lang niet alles in verteld heb wat er gebeurd is kwam het wel allemaal weer boven. De gevoelens van angst, verdriet en eenzaamheid die me soms nog steeds achtervolgen.

Het begon ongeveer in groep 5 met wat onschuldige plagerijen, een paar jongens die constant grappen over mij maakten. Een jaar later zaten wij met groep 6 in het wijkcentrum, omdat er te weinig klaslokalen op school waren huurden ze daar 2 lokalen. Eerst waren het alle jongens, die me begonnen uit te schelden en de andere klas tegen me opstookten. Later kwamen de meisjes uit mijn klas erbij, de 3 meiden uit de andere klas deden allang mee. Achteraf beweerden ze allemaal dat ze niet meegedaan hadden aan de pesterijen, maar ze deden wel mee. En degenen die niet meededen, deden er ook niks tegen. Ze lieten mijn fietsbanden telkens leeglopen, scholden me uit en soms sloegen ze me in elkaar. Meerdere keren pakten ze me iets dierbaars af en gooiden het in de sloot. Tijdens gym werd ik standaard als laatst gekozen, niemand speelde me ooit een bal toe. Behalve met trefbal, dan wist elke bal mij te vinden. Met lummelen gooiden ze constant de bal tegen mijn achterhoofd aan.

Eén van de dingen die me heel erg bij is geblevenwas van de winter in groep 6. Het had gesneeuwd en omdat de leraren de volledige macht hadden (de directeur zat gewoon in het normale schoolgebouw) mochten we soms andere dingen doen dan schooldingen. Nu was het dus langer buitenspelen. Zodra ik buiten was joegen ze me het grasveld op achter het wijkcentrum, bekogelden ze me met z’n allen en duwden overal sneeuw naar binnen. Mijn kleren, mijn mond… En daarna stonden ze me allemaal uit te lachen. De leraren die buiten waren, zodat er wel toezicht was deden niks. Het was één van de meest vernederende momenten van mijn leven.

Bij mij in de straat woonde een verstandelijk gehandicapte jongen van 10 jaar ouder (of meer, ik weet het niet zeker). Hij viel me al tijden lastig, dan pakte hij me op en probeerde me mee naar huis te nemen. Ik was doodsbang voor hem. Mijn ouders waren al bij zijn ouders geweest, maar die zeiden dat hij toch niet luisterde en dat we eraan moesten denken dat hij gehandicapt was. Mijn ouders ontploften, want mijn broers zijn ook beiden verstandelijk gehandicapt en reken maar dat de regels ook voor hen golden. Die jongen kwam langs het wijkcentrum, en een jongen uit mijn straat wist hoe bang ik voor hem was. Hij stookte iedereen op en ze moedigden hem aan om mij maar mee te nemen. Weer deden de leraren niets, terwijl die jongen helemaal niet op het terrein mocht komen.

Nadat ze mijn naam op meerdere deuren hadden gekrast wilde ik niet meer terug naar school. Ik besloot te spijbelen, maar werd binnen het uur ontdekt en weer de klas in gestuurd. Wat strafregels moesten worden, werd gehuil en de reden waarom ik niet meer naar school wilde. De leraren deden beter hun best en de meisjes hielden op met pesten, maar de jongens en de andere klas bleven doorgaan tot ik van de basisschool ging. Ik kreeg heel erg last van eczeem, wat terugkomt als ik veel stress heb. Ik heb littekens in mijn ellebogen van het vele krabben.

Op de middelbare school werd ik niet openlijk gepest. Niemand schold me uit of deed me expres pijn. Maar ik hoorde ook nergens bij. Niemand accepteerde me. Ik was heel verlegen en bang voor ieders mening over mij. Ik maakte een vriendin, maar zodra er een nieuw iemand in de 2e bij ons in de klas kwam werd ik geloosd. Ik werd depressief, liep de hele dag rond met mijn mp3 op mijn oren en hoopte op eindelijk wat aansluiting op school. Mijn zelfbeeld was extreem laag. Iedereen vertelde me vroeger dat ik lelijk was, dus geloofde ik ze. Mijn cijfers waren niet goed meer en ik moest een niveau afzakken. In de 4e kreeg ik een paar vrienden, al waren er nu weer mensen die me openlijk en niet openlijk belachelijk maakten. Eén meisje had een regelrechte hekel aan mij en die kleineerde op elk moment dat ze kon en ze praatte constant achter mijn rug om. Ging ik naar de wc, kwam ik terug en dat een vriendin me vertelde dat zodra ik weg was, dat meisje iedereen zei hoe raar ik wel niet was. En volgens mijn jaarboek van mijn examenjaar ben ik het meest in mijn kindertijd blijven hangen. Vind je het gek, als ik al sinds mijn kindertijd gepest wordt?

Ik kwam erachter dat ik hoog sensitief ben, wat deels verklaart waarom ik zo gevoelig voor alles ben. Mijn vrienden weten lang niet alles van me, bang dat ik ze wegjaag als ik ze vertel hoe vaak ik nog depressieve buien heb. Bang dat als ik begin, ze alleen nog mijn vervelende en hoog gevoelige (huil)kant zien. Nog steeds roepen sommige jongens me na dat ik lelijk ben.

Pesten is verschrikkelijk. Er zijn genoeg die er enorme littekens aan overhouden. Zowel innerlijk als uiterlijk. Het ruïneert iemands leven. Inmiddels accepteer ik mezelf, maar ik ben niet tevreden met wie ik ben. Ik wil niet meer hoeven vluchten van mensen, uit angst gekwetst te worden…

Erin